Witam serdecznie. Od wielu lat zmagam się sama z sobą. Nie byłam nigdy u żadnego… …

Szanowna Pani Beato,

to, co Pani pisze, jest poruszające i można odnieść wrażenie, że te słowa są wyrazem Pani bezradności. Tym bardziej zachęcałbym Panią do „zawalczenia” – głównie o siebie, bo to jest możliwe. Każdy z nas posiada duży potencjał do zmiany, a do psychiatry przychodzą ludzie z różnymi problemami, w różnym wieku i ze wszystkich środowisk. Wiele z tych osób miało opory przed wizytą, między innymi z powodu lęku przed stygmatyzacją bądź w obawie przed oceną otoczenia. Jednak zazwyczaj dostają adekwatną pomoc i są zadowolenia, że „zaryzykowali”. Paradoksalnie Pani „zmęczenie” jest szansą, bo domyślam się, że ze swoimi trudnościami boryka się Pani w samotności. Warto pomyśleć, że tak nie musi być, że można sięgnąć po pomoc innej osoby – na podobnej zasadzie jak się korzysta z pomocy lekarza innej specjalności. Z tego, co Pani o sobie pisze, prawdopodobnie dobrze by było zacząć właśnie od konsultacji psychiatrycznej. Dzięki temu może Pani uzyskać profesjonalne nazwanie Pani problemów i propozycje adekwatnej terapii. Jest prawdopodobne, że mogłaby Pani uzyskać ulgę/poprawę w wyniku odpowiednio dobranych leków, być może przydatna by była jakaś forma psychoterapii? Możliwości jest dużo. Już samo zrozumienie, co się z Panią dzieje, może przynieść ulgę, bo okaże się, że nie jest Pani żadnym „świrem”, tylko normalną osobą, która ma określone trudności (jak większość z nas). Równocześnie proszę pamiętać, że psychiatrę – jak każdego lekarza – obowiązuje tajemnica lekarska, faktem takiej konsultacji nie musi się Pani z nikim dzielić. Może to Pani potraktować jako sprawę bardzo osobistą, a omawianą decyzję – jako wyraz Pani niezależności od opinii środowiska, jako pierwszy krok do pełniejszego życia. Realność jest taka, że ryzykuje Pani niewiele, a korzyści mogą być istotne; wtórnie również dla Pani bliskich. Skoro Pani się zdobyła na to, by tutaj opisać swój problem, to warto zrobić kolejny krok – poszukać odpowiedniego specjalisty, następnie porozmawiać z kimś doświadczonym i wspólnie poszukać rozwiązań („co dwie głowy to nie jedna”). I do tego Panią bardzo serdecznie zachęcam.

Z wyrazami szacunku,

Paweł Brudkiewicz