Lit, bardzo boje sie tego leku. Boje się niewydolnosci nerek, rozchwianej tarczycy czy tycia. Mam… …

Szanowna Pani,

opisywane przez Panią obawy są zrozumiałe, bo każdy lek to zewnętrzna ingerencja w nasz organizm, przed czym w naturalny sposób się bronimy. Najlepiej jest gdy ewentualne decyzje w tym zakresie zapadają po szczegółowym rozważeniu „za i przeciw”, po stwierdzeniu, że potencjalne zalety danego leczenia znacznie przeważają nad hipotetycznymi lub realnymi wadami. Dodatkowo farmakoterapia litem obciążona jest wieloma mitami, np. że jest to lek dla szczególnie chorych osób. Powyższe nie ma oparcia w danych medycznych czy wytycznych postępowania klinicznego, w których wręcz przeciwnie – uważa się lit za farmakoterapię pierwszego wyboru np. w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym. Istnieje wręcz grupa osób z tym rozpoznaniem, określana jako „golden responders”, co oznacza, że u tych pacjentów obserwuje się szczególnie korzystne działanie litu. Kolejno, efekty działania litu zależą od stężenia tego leku we krwi – przy mniejszych jest to antydepresant, a dopiero przy wyższych zaczyna się działanie przeciwmaniakalne. Co więcej, lit jest zalecany w farmakoterapii lekoopornej depresji jednobiegunowej. Ponadto wykazano neuroprotekcyjne i antysuicydalne działanie litu.

Z Pani wypowiedzi rozumiem, że prawdopodobnie nie przeprowadzono z Panią szczegółowej i merytorycznej dyskusji na temat wskazań do terapii litem u Pani, z omówieniem jakich korzyści się można spodziewać oraz jakie mogą być wady takiego leczenia. Każdy dobór farmakoterapii powinien się opierać na racjonalnej analizie danych klinicznych i na pełnym omówieniu wszelkich aspektów potencjalnego leczenia. Zachęcam zatem Panią do omówienie tych problemów ze swoim lekarzem psychiatrą.

Pozdrawiam serdecznie,

Paweł Brudkiewicz