Czy to jest normalne że gdy np. miałem gorszy dzień, i patrząc na twarze innych ludzi…

Opisywane przez Pana zmiany w postrzeganiu otaczającego świata, w tym wyrazu twarzy ludzi, tak jakby miały stanowić lustrzane odbicie Pańskiego stanu emocji i sposobu, w jaki malują się one na Pańskiej twarzy, najbardziej odpowiadają zespołowi depersonalizacji-derealizacji. Przemawiają za tym przede wszystkim dwie informacje podane przez Pana. Po pierwsze objawy występują częściej i są intensywniejsze, gdy „miał Pan gorszy dzień”. Po drugie ma Pan w pełni zachowany krytycyzm do swoich objawów i w pełni zachowaną świadomość.

Depersonalizacja wraz z dezorientacją zaliczają się do ogólnych zaburzeń poczucia siebie. Pomimo, że stanowi objaw psychopatologiczny, depersonalizacja może wystąpić u osoby całkowicie zdrowej psychicznie. Pojawia się wtedy w specyficznych okolicznościach, związanych z przeżyciami religijnymi, twórczymi, z napięciem emocjonalnym. Objaw ten polega na zmienionym postrzeganiu i doświadczaniu siebie samego lub własnych przeżyć. Dotknięta nim osoba obserwuje niejako z zewnątrz swe ciało bądź umysł, odczuwa coś w rodzaju rozdziału od siebie samego. Towarzyszy temu poczucie nierealności przypominające sen, bądź też obcości części swego ciała, własnych przeżyć, czy to siebie w ogóle. Swoje przeżycia interpretuje się jako zmienione, sztuczne, pozbawione naturalności, prawdziwości, spontaniczności. Jest to poczucie uogólnione, może mieć w sobie coś przerażającego, zatrważającego, niejasnego i niejednoznacznego. Osoba dotknięta derealizacją ma poczucie, jakby otaczający ją świat był w jakiś sposób zmieniony, nierealny, oddalony. Główną przyczyną pojawienia się tego zaburzenia jest stres, lęk, jednak może do niej również doprowadzić zmęczenie.

Przejściowe, ulotne doświadczenia depersonalizacji czy derealizacji są bardzo częste w populacji i pojawiają się nawet u 20% ludzi. Powszechnie występują u chorujących na padaczkę i osób z migrenowymi bólami głowy. Mogą też występować wskutek zażycia środków psychoaktywnych jak marihuana, LSD czy meskalina. Często jednak depersonalizacja wiąże się z zaburzeniami psychicznymi, zwłaszcza o charakterze lękowym (nerwicowym), depresyjnym, a niekiedy psychotycznym. W tym ostatnim przypadku jednak postrzeganie świata przez chorego jest o wiele bardziej zmienione, zwykle zniesiony jest krytycyzm i występują inne burzliwe objawy psychopatologiczne, poważnie zakłócające funkcjonowanie.

Jeśli opisywane objawy powodują u Pana poczucie dyskomfortu i niepokoją Pana to sugeruję konsultację psychiatryczną lub psychologiczną by możliwe było pełne zdiagnozowanie problemu. Powyższa opinie nie jest formą diagnozy, a jedynie teoretyczną odpowiedzią, opartą o krótki opis swoich problemów. Badający psycholog/psychiatra jest w stanie wraz z Panem zebrać o wiele więcej danych i dopiero w oparciu o takie całościowe badanie można postawić rozpoznanie, a później – zaplanować ewentualne postępowanie. Warto by było też porozmawiać o tych problemach z kimś bliskim, by nie męczyć się samemu.