W międzynarodowym magazynie “Neurology” zaprezentowano badania, które wskazują na korelację między aktywnością w średnim wieku, a niższym ryzykiem zachorowania na otępienie u seniorek.
Wyniki najnowszych szwedzkich badań nie powinny nikogo dziwić. Wielokrotnie dowiedziono, że bycie aktywnym poprawia samopoczucie psychicznie i poziom zadowolenia z życia. Tym razem jednak badacze skupili się na korelacji między aktywnością a wystąpieniem otępienia w późnym wieku.
Czym jest aktywny tryb życia?
Aktywność zwykle kojarzy nam się z ruchem, tymczasem poprzez “aktywny tryb życia” powinno rozumieć się rozwój psychiczny i fizyczny. Innymi słowy, aktywność psychiczna jest tak samo ważna, jak fizyczna. Czytanie, granie na instrumentach, uczęszczanie na koncerty i wystawy odgrywają dla naszej ogólnej kondycji równie istotną rolę, jak pozostawanie “w formie” poprzez regularne ćwiczenia.
Przebieg badania – aktywność psychiczna
Badanie prowadzone było przez 44 lata na 800 Szwedkach, których początkowa średnia wieku wynosiła 47 lat.
Początkowo wszystkie badane zostały poproszone o wymienienie wszystkich, regularnie praktykowanych aktywności – zarówno psychicznych, jak i fizycznych. Do psychicznych aktywności zaliczono:
- zajęcia intelektualne (czytanie, naukę),
- zajęcia artystyczne (malowanie, śpiewanie, koncerty),
- zajęcia manualne (szydełkowanie, ogrodnictwo),
- uczęszczanie do klubów i na warsztaty (literackie, hobbystyczne itp.)
- praktyki religijne.
W każdej z powyższych sfer, badanym zostały przydzielone punkty. 0 przy braku bądź niskiej aktywności, 1 przy umiarkowanej aktywności i 2 przy wzmożonej aktywności. Najwyższa ilość punktów, jaką każda badana mogła zdobyć, wynosiła 10.
Przykładowo, za umiarkowaną aktywność artystyczną uznano pojedyncze wyjście na koncert lub wystawę w ciągu sześciu poprzedzających miesięcy. Natomiast jako wzmożoną aktywność w tym zakresie (wartą 2 punkty) definiowano częstsze wizyty w miejscach kultury i indywidualne realizowanie się pod kątem kreatywnym (śpiew, rzeźba, malowanie).
Badane zostały podzielone na dwie grupy. Do pierwszej z nich, złożonej z 44% wszystkich badanych, zaliczono kobiety którym przyznano od 0 do 2 punktów. Pozostałe 56% kobiet z punktacją od 3 do 10, stworzyło grupę numer dwa.
Przebieg badania – aktywność fizyczna
Badane zostały podzielone na dwie grupy: aktywne i nieaktywne. Te z kobiet, które zadeklarowały uprawianie jakiegokolwiek sportu przynajmniej raz w tygodniu, zostały zaklasyfikowane jako aktywne (82%).
Wyniki badania
W ciągu 44 lat trwania badań, u 194 kobiet stwierdzono otępienie. Spośród nich, 102 zachorowały na chorobę Alzheimera, u 27 stwierdzono otępienie naczyniowe, a u 41 – otępienie o różnorodnym podłożu (połączenie choroby Alzheimera ze zmianami naczyniowymi, podwyższonym cholesterolem itp.).
Badacze odkryli, że u kobiet, które w średnim wieku były zaangażowane w wysokim stopniu w psychiczną aktywność, ryzyko wystąpienia choroby Alzheimera było o 46% niższe, niż u kobiet o niskim poziomie aktywności. W przypadku otępienia rozumianego ogólnie, ryzyko to było o 34% niższe. Co więcej, fizycznie aktywne kobiety aż w 56% wykazywały mniejszą skłonność do rozwoju otępienia o różnorodnym podłożu.
W kolejnym kroku badacze wykluczyli z branych pod uwagę danych kobiety, u których otępienie rozwinęło się w połowie okresu obserwacji. W ten sposób zminimalizowali prawdopodobieństwo zaburzenia wyników przez osoby, u których na początku badania otępienie było w początkowej, utajonej fazie. Mogło to bowiem znacząco wpływać na poziom ich aktywności. Wyniki generalnie okazały się podobne, za wyjątkiem fizycznej aktywności, której wpływ na obniżenie ryzyka wystąpienia otępienia został obniżony do 34%.
Opracowano na podstawie: psychcentral.com
