Ból może wywoływać u człowieka szeroko pojęte poczucie zagrożenia i w ten sposób może się przyczyniać do indukcji, nasilania oraz utrwalania objawów i zaburzeń lękowych. Może dochodzić ponadto do rozwijania się lęku przed samym bólem. Lęk taki staje się często przyczyną zachowań unikających i trudności z rehabilitacją np. po operacjach czy udarach, a także w stanach pourazowych. Z drugiej strony lęk zwiększa intensywność doznań bólowych. Takie wzajemne powiązania tłumaczą wysoki wskaźnik występowania zaburzeń lękowych u osób cierpiących na choroby, w przebiegu których rozwija się ból. Na przykład u osób z przewlekłym bólem szyi i/lub pleców ryzyko wystąpienia zespołu lęku uogólnionego, lęku napadowego, agorafobii, czy fobii społecznej, jest 2-3 razy większe niż u osób które nie doświadczają ww dolegliwości bólowych. Nawet 40% pacjentów z bólami neuropatycznymi ma różnorakie dolegliwości lękowe. Osoby cierpiące na fibromialgię 4-5 x częściej w porównaniu do populacji ogólnej cierpią z powodu zespołu lęku uogólnionego, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego, czy zespołu stresu pourazowego. Nawet u około ¾ pacjentów leczonych z powodu migreny czy napięciowych bólów głowy stwierdza się objawy lękowe.
Współwystępowanie bólu i objawów zaburzeń lękowych może pogorszyć efekty leczenia każdego z tych zespołów oraz utrudnić właściwą diagnozę. Co więcej współwystępowanie bólu i lęku wiąże się z ryzykiem rozwoju objawów depresyjnych, przewlekłej bezsenności oraz nadużywania/uzależnienia do leków uspokajających i nasennych. Z tych względów osoby cierpiące równocześnie na przewlekłe bóle oraz zaburzenia lękowe czy depresyjne, powinny znajdować się pod opieką zarówno lekarza leczącego chorobę podstawową i związany z nią ból jak i lekarza psychiatry lub psychologa. Dzięki takiej kompleksowej opiece leczenie obydwu problemów zdrowotnych może okazać się znacząco skuteczniejsze i mniej uciążliwe dla pacjenta. Okazuje się bowiem że np. pewne leki stosowane w psychiatrii mają równocześnie działanie przeciwlękowe i przeciwbólowe (np. niektóre leki przeciwdepresyjne i przeciwpadaczkowe). Poza tym, różnorakie techniki psychoterapeutyczne (terapia poznawczo-behawioralna, treningi relaksacyjne, terapia oparta na uważności – mindfulness) obok znaczącej skuteczności w zakresie redukcji objawów lękowych oraz niepokoju i bezsenności, okazują się przydatne również w terapii bólu (np. w leczeniu lęku przed bólem, zwalczaniu związanych z nim zachowań unikających, redukcji poczucia zagrożenia itp.)
