Lek. Paweł Brudkiewicz specjalista psychiatra i psychoterapeuta z Centrum Dobrej Terapii w Krakowie, w rozmowie z Katarzyną Trębacką, mówił o mitach dotyczących zespołu ADHD i wyjaśnił, jak wygląda przebieg i leczenie tego zaburzenia u dorosłych pacjentów.
Często spotykane u osób mniej zorientowanych w psychiatrii jest przeświadczenie, że zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, w skrócie ADHD, jest zaburzeniem spotykanym jedynie w wieku dziecięcym i wraz z dorastaniem zanika bez śladu.
Jest to błędny pogląd, choć objawy ADHD u osób dorosłych są odmienne od tych, które pozwalają na diagnozę dzieci.
Często zdarza się, że osoba cierpiąca już w dzieciństwie na zaburzenia tego typu, dzięki pomocy rodziców radziła sobie dobrze z nauką i obowiązkami i dopiero rozpoczęcie niezależnego życia spowodowało nasilenie się problemów związanych z ADHD.
Objawy zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, zarówno u dzieci jak i dorosłych, dzielą się na dwie podstawowe grupy: pierwsza to nadruchliwość i impulsywność, druga to przewlekły deficyt uwagi.
“Dorośli, chcąc skontrować nadruchliwość, starają się ją opanować, próbują siedzieć spokojnie. Jednak wtedy zaczynają odczuwać stały niepokój wewnętrzny. Staje się on właśnie ekwiwalentem tej nadruchliwości. Podobnie jak stała aktywność umysłowa, która jest jednak bardzo chaotyczna. Człowiek nie może przestać myśleć, skacze z tematu na temat, powstają w jego głowie skojarzenia, które między sobą są logiczne, natomiast ich ciąg jest tak długi i tak niepowstrzymany, że mogą prowadzić do zaskakujących obszarów myślowych” – opisuje doktor Brudkiewicz.
“Żeby rozpoznać ADHD u osoby dorosłej, musimy potwierdzić, że objawy tej dysfunkcji pojawiły się już w dzieciństwie. Z tego powodu zbieramy szczegółowy wywiad dotyczący szkolnego okresu życia. (…) Poza tym, żeby lekarz mógł zdiagnozować ADHD, muszą być spełnione kryteria objawowe oraz konieczne jest występowanie dysfunkcji spowodowanych przez te objawy – tłumaczy specjalista.
Wiele dorosłych osób żyjących z ADHD opracowuje własne sposoby radzenia sobie z towarzyszącymi temu zespołowi objawami i kompensuje je w takim stopniu, że leczenie nie jest konieczne ani zalecane. W innych przypadkach dobre efekty przynosi terapia farmakologiczna.
Więcej na temat ADHD wieku dorosłego dowiecie się z lektury całości tego ciekawego wywiadu.
