W czasopiśmie International Clinical Psychopharmacology ukazała się właśnie publikacja pt. Managing depression in the elderly: real-world clinical considerations and perspectives (Prowadzenie leczenia depresji w wieku podeszłym – zalecenia kliniczne i praktyczne), będąca owocem współpracy profesorów z różnych części Europy – jej autorami są: Siegfried Kasper z Department of Molecular Neuroscience, Center for Brain Research, Medical University of Vienna (Austria), Raffaele Antonelli Incalzi z Department of Medicine and Surgery, Università Campus Bio-Medico di Roma (Włochy), Marco Bozzali z Rita Levi Montalcini’ Department of Neuroscience, University of Torino (Włochy), Pedro Morgado z Clinical Academic Center-Braga, Braga (Portugalia) oraz specjalista Centrum Dobrej Terapii prof. Marcin Siwek, reprezentujący Zakład Zaburzeń Afektywnych UJ CM w Krakowie.
Celem badania, przeprowadzonego przez autorów, było wyjaśnienie aktualnych trendów w praktyce klinicznej w leczeniu depresji u pacjentów w podeszłym wieku. Przeprowadzono kompleksową ankietę wśród lekarzy z różnych krajów europejskich, aby zebrać informacje na temat zwyczajów przepisywania leków, schematów leczenia i wpływu chorób współistniejących na wybory terapeutyczne. Uczestnikami byli psychiatrzy, lekarze pierwszego kontaktu i neurolodzy, aktywnie zaangażowani w opiekę nad osobami starszymi z depresją. Wyniki wskazują, że lekarze preferują stosowanie leków przeciwdepresyjnych, takich jak trazodon, ze względu na skuteczność i tolerancję. Powszechnie przypisywano także selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) i inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI), natomiast mniej popularne były trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne i inhibitory monoaminooksydazy.
Na decyzję o wyborze leku istotny wpływ miały współwystępujące zaburzenia psychiczne, w tym zaburzenia snu. Badanie podkreśliło znaczenie podejścia wielodyscyplinarnego i kluczową rolę opiekunów w procesie leczenia. Skuteczne leczenie depresji u osób w podeszłym wieku wymaga precyzyjnego i ostrożnego postępowania, które obejmuje dogłębne zrozumienie farmakologii, chorób współistniejących oraz podejście oparte na współpracy z rodziną oraz innymi specjalistami w zakresie medycyny, w celu maksymalizacji efektów leczenia, przy jednoczesnym minimalizowaniu polipragmazji i współwystępujących skutków ubocznych. Badanie podkreśla potrzebę opracowania nowych strategii terapeutycznych, które zaspokoją złożone potrzeby osób starszych, w celu poprawy ich jakości życia i wyników leczenia.
